Portugal 2007

Zaterdag 6 oktober

Het is nu bijna 8 uur in de ochtend. De eerste ochtend in Albufeira. Op dit moment zit ik op het balkon een sigaretje te roken en een begin van het verslag te maken van deze vakantie. De vakantie die gisteren af begonnen is, dus eerst maar even vertellen over de dag van gisteren.
Gisteren was ik erg vroeg wakker, dat heb ik nu altijd als ik met vakantie ga, het zal de spanning wel zijn. Het eerste wat me vandaag te doen staat is iets wat ik niet echt leuk vind om te gaan doen. Deze vakantie gaan de honden namelijk voor het eerst in mijn leven in een pension. Niet in zo'n groot modern pension, maar in een kleinschalige opvang. Iemand die voor ongeveer 10 honden ruimte heeft en die dus voornamelijk knpv honden opvangt. Hij weet dus hoe hij met zulke honden om moet gaan. De kennel staan op een groot stuk omheind bos. De halsbanden en riemen mag je thuis laten, want die gebruikt hij niet. Bij het uitlaten gaat de kennel open en kunnen de honden op zich zelf struinen in het stuk bos.
Maar toch vind ik het niet prettig mijn twee bankhangers een week in een kennel te moeten achterlaten. Ik heb hem het telefoonnummer van Kevin gegeven voor het geval het niet goed mocht gaan. Zonder om te kijken heb ik ze daar achter gelaten. Tot over een week hondjes.
Om 13.00 uur stond Pa al bij ons op de stoep om ons naar Schiphol te brengen. Een half uur te vroeg, maar beter te vroeg dan te laat. Om kwart over 1 vertrokken we dus richting Schiphol. Daar aangekomen zijn we eerst op zoek gegaan naar bagage labels, of eigenlijk Ko is op zoek gegaan en ik heb op de koffers gepast. Na het invullen en bevestigen van de labels zijn we nog even een kopje koffie gaan drinken met een chocolade muffin. Hmmmm een goed begin van de vakantie. En toen op weg naar de incheck balie, we waren vroeg en hebben om raamplaatsen gevraagd die we ook hebben gekregen. Hierna moesten we van vertrekhal 3 helemaal terug naar vertrekhal 1 en daar mochten we aansluiten in een gigantische rij voor de douane. Ha, en ik dacht nog wel dat het niet zo druk was. Na een minuut of 10 in de rij gestaan te hebben kwamen er een stuk of wat jonge mannen die dachten wel even halverwege de rij in te kunnen sluiten. Dit leverde uiteraard veel commentaar op van andere reizigers die wel netjes achteraan aangesloten waren en dus al een tijdje in de rij gestaan hadden. Gelukkig greep het personeel van Schiphol in en werden ze allemaal uit de rij gehaald en hun netjes verteld dat ze net als ieder ander gewoon achter in de rij aan konden sluiten. En zo waren de sukkels in 10 min niets opgeschoten, sterker nog ze konden nu aansluiten in een rij die inmiddels al weer gegroeid was.
Nadat we onze zakken hadden geleegd, broekriemen uit de broek getrokken en alles op de band hadden gelegd, en zelf door het poortje gelopen waren mochten we door.
We zijn natuurlijk de taxfree winkels gaan bekijken en Ko heeft nog een muts voor deze muts gekocht. We zijn koffie gaan drinken bij Starbucs, of nee warme chocolade melk, en toen door gelopen naar de gate. Voor de gate nog wat gedronken en daar heb ik een reispilletje genomen. Bang als ik was om tijdens de vlucht misselijk te worden en het vliegtuig onder te spugen. Omdat er geen vloeistoffen mee mochten in het vliegtuig heb ik het flesje water wat ik had maar helemaal leeg gedronken, waar ik later spijt van krijg.
Na even bij de gate gezeten te hebben mochten we boarden, en ik zat nog maar net en voelde al dat ik moest plassen, en ik was toch net al 2x geweest. Dat verdomde flesje water! Nu moest ik wachten tot we opstegen waren en op vlieghoogte waren, en naar mijn gevoel duurde dat echt heel erg lang.
Voordat we trouwens opstegen hebben we onze nog ge-upgrade en zo kwamen we in een bijna lege comfort klasse te zitten, met meer beenruimte, gratis wijn, en nog belangrijker geen schreeuwende kinderen. Dat vind ik trouwens nog steeds onbegrijpelijk dat mensen met zulke jonge kinderen met het vliegtuig op vakantie gaan. Echt hele kleine babies die zonodig mee moeten op vakantie, mee in het vliegtuig, mee naar het hete strand, mee in het restaurant, en omdat ze totaal uit hun ritme zijn doen ze niet anders dan huilen. Ga toch op deze leeftijd met die kinderen naar Centre parcs ofzo.
De vlucht verliep verder prima, mijn stoel is droog gebleven (ik mocht net op tijd naar de toilet) het kotszakje is leeg gebleven, en ik heb de klinkenberger plas zien liggen, toch ook belangrijk als je dezelfde kennelnaam hebt.

Zodra we buiten staan in Faro was het duidelijk, de temperatuur hier is een heel stuk beter dan bij ons thuis. De bus om ons naar het appartement te brengen staat al klaar, we moeten alleen nog even wachten op de rest van de passagiers. Later blijkt dat iedereen in de bus naar het zelfde appartement moet. Dat is lekker handig, hoeven we niet eerst allerlei appartementen en hotels af te rijden.

Wij zitten voor in de bus, hierdoor zijn we er als eerste uit, kunnen we als eerste de koffers pakken en inchecken in het appartement. Snel de koffers binnen brengen, het appartement aan een korte inspectie onderwerpen en weer naar buiten om een hapje te gaan eten. Bij het naar buiten gaan blijkt dat veel mensen nog in de rij staan te wachten om in te checken. Soms heeft haantje de voorste zijn zo zijn voordelen.
Eerst maar even rondkijken hier en een paar flesjes water scoren want het kraanwater schijnt hier niet echt lekker te zijn.

Het appartement ligt aan de zogenaamde strip, een zeer drukke straat, met veel winkeltjes, terrasjes en restaurants. We zijn wat gaan eten bij Rancho, niet echt portugees maar ja je moet wat. Hierna willen we nog even naar het strand lopen, het is tenslotte een strandvakantie. Nu blijkt maar weer hoe moeilijk het is om je in het donker te orienteren. Na 3 kwartier lopen zijn we maar weer omgekeerd (volgens de reisorganisatie ligt het appartement 500 meter van het strand!) De volgende dag blijkt dat we van het strand af zijn gelopen in plaats van naar het strand toe!

Het vervolg

Het weer vandaag ziet er goed uit. We hebben tenslotte een strandvakantie geboekt dus ik wil wel aan het strand kunnen liggen.
We gaan eerst maar een paar boodschappen doen zodat we kunnen ontbijten. Na het ontbijt gaan we eerst maar weer op zoek naar het strand, alleen bekijken we deze keer eerst het plattegrondje dat we gisteren gekregen hebben. Nu zijn we er dus inderdaad zo! We lopen hier wat rond, of liever gezegd heen en weer, zo lang is het strand nu namelijk ook weer niet. Hierna gaan we een cappucino drinken bij een strandtent. Deze tent ligt fantastisch en we besluiten ter plekke dat dit onze stamkroeg maar moet worden. Dat wordt het trouwens uiteindelijk niet.
Hierna is het tijd om terug te keren omdat we om half 12 verwacht worden voor een meeting met de reisleidster.Tijdens deze meeting krijgen we uitleg over Albufeira, en horen we dat Praia da Oura Gouden strand betekend. Tevens kun je dan diverse excursies boeken. Wij boeken alleen een trip met een snelle boot langs de kust, welke later open zee opgaat om dolfijnen te spotten. Dit gaat op maandag gebeuren. Verder is deze vakantie bedoelt als strand vakantie dus boeken we heel bewust geen andere excursies. Nee deze vakantie gaan we bakken, luieren, lezen en niets doen.

Na de meeting besluiten we om langs het strand en over de rotsen naar het oude Albufeira te lopen, daar wat rond te kijken en misschien wel tot de avond te blijven.De wandeling is prachtig en gaan we zeker nog een keer lopen en dan met camera. In Albufeira lopen we wat rond en koop ik andere teenslippers omdat ik op de mijne echt niet lopen kan. Ik krijg er blaren van tussen mijn tenen. We drinken en eten nog wat op een terras aan een soort van Boulevard en besluiten om dat toch terug te gaan naar Praia da Oura. We nemen hiervoor het toeristen treintje wat de hele dag heen en weer rijdt tussen Albufeira en Praia da Oura. Dit kost heel weinig en we nemen gelijk maar een dag kaart. Dat hadden we niet hoeven doen. De trein is een regelrechte verschrikking. Hij zit stampend vol, en we zitten in de laatste wagon. Die wagen slingerd wanneer we bergafwaarts gaan zo erg, dat ik er zeker van ben dat we of om zullen slaan of we op een gegeven moment naar de chauffeur kunnen zwaaien omdat we hem inhalen. Daarbij gaat lopen volgens mij net zo snel. Dus de volgende keer gaan we of weer lopen of nemen we een taxi.

Wanneer we terug zijn in het appartement werk ik dit verslag weer bij en gaat Ko in bad. Hierna wil ik eventjes op bed iets lezen, maar dat lezen eindigt in wel geteld 1 bladzijde, voor de rest heb ik de binnenkant van mijn ogen bekeken.
Deze avond besluiten we dus bij de strandtent van deze morgen te gaan eten. Maar wat ons vanmorgen niet opgevallen was is dat het een chinees is, en dat daar dus werkelijk geen kip zit. We moeten wel over hun terras lopen om op het terras van de volgende tent te komen. Beide vinden we het erg sneu voor de twee chinesen die niets staan te doen, maar we hebben ook geen zin om aan liefdadigheid te doen.
Uiteindelijk valt het eten ook wat tegen bij de buren dus ipv stamkroeg wordt deze tent weer gedegradeerd tot leuk om af en toe een bakkie leut te halen.
Weer terug op de strip halen we nog een erg lekker ijsje en kopen we strandtas, want morgen gaan we bakken!!

Zondag 7 oktober

Deze morgen ben ik alweer vroeg wakker, het zal mijn ritme wel zijn. Alhoewel, de bedden nodigen ook niet echt uit tot lekker lang in bed liggen. Waarom heb je toch altijd een vakantie nodig om je eigen bed weer te waarderen?
Nadat Ko ook wakker is, hmmm onzinnige zin eigelijk, als Ko niet wakker is kan hij ook niet mee lopen, of hij zou moeten slaapwandelen! Maar goed, als Ko wakker is lopen we naar een iets grotere supermarkt voor brood en drinken. Alhoewel het niet koud is, is het wel iets bewolkt. In mijn hoofd ontvouwt mijn ramp scenario zich alweer: "zie je wel, zitten we ergens ver in het zuiden, waar het altijd mooi weer is, zal het wel juist deze week slecht worden, dagggg strandvakantie!!!" "Potverdrie ik wil mooi weer, ik wil aan het strand liggen!! IK WIL BRUIN BAKKEN!! ZON!!! KOMEN!!! NU!!!.
Nadat we ontbeten hebben wordt de bewolking dunner en besluiten we om maar gewoon naar het strand te gaan, en dan wel te zien wat het weer doet. Op het moment dat we de deur uit stappen schijnt DE ZON!! Mijn rampscenario stop ik dus weer ver weg ergens in mijn hoofd, niet helemaal weg, want de week is nog niet voorbij, maar vergenoeg voor vandaag.
Op het strand zoeken we een plekje uit tussen de rotsen, waarvan wij op dat moment denken dat het een prima plek is. Maar goed op dat moment weten we nog niet wat later op de dag duidelijk zal worden. Naarmate de dag vordert blijkt hoe spannend het is om in Portugal op het strand te liggen. De golven komen namelijk steeds dichterbij, en zijn vele malen hoger dan bij ons. Tja ook hier kennen ze dus duidelijk EB en VlOED. De golven komen steeds dichterbij en mijn overtuiging dat de golven echt niet bij onze handdoeken zal komen brokkelt langzaam af. Kom nou toch, we liggen bijna tegen de rotsen aan, hier zullen ze toch niet komen! Toch?
Hoger kunnen we niet gaan liggen, want daar zijn de rotsen, en de enige hogere plekken zijn al bezet. Vast door mensen die wel van die Eb en Vloed af wisten. Hadden ze ons niet kunnen inlichten toen wij daar gingen liggen? We zien verschillende mensen noodgedwongen vertrekken vaak al met natte handdoeken. Maar wij hebben een plan, we werken niet voor niets bij een hoogheemraadschap. Je weet die wel die van "Droge voeten, schoon water". Of het water schoon is weet ik niet maar droge voeten, of eigenlijk handdoeken wil ik toch wel houden. Dus we bouwen een dijk! Ja, Ja die hollanders staan daar tenslotte bekend om, wij zijn de enige echte dijkenbouwers.
Als de dijk gereed is en hoog en stevig genoeg bevonden, durf ik Ko wel om een ijsje te sturen. Ik bewaak het fort! Ik denk dat ik dat beter kan als ik het van de zee kant af doe, dus ga ik een eindje van de handdoeken af staan in de golfslag. Daar sta ik dan met mijn voeten in het water, dat van Droge voeten gaat dus al niet meer op, te kijken of de golven onze dijk wel of niet zullen verwoesten. Ik denk dat het ongeveer 2 golven geduurd heeft. Nee!!! onze dijk wordt verzwolgen, de zee spoelt er zonder enige moeite over heen. Hoe kan dat nou? Wij zijn toch dijkenbouwers! Zonder enige pardon rollen de golven over de dijk. In een vrouwmoedige poging probeer ik toch nog onze handdoeken te redden van de verdrinkingsdood. Ik ren naar de plek des onheils, daarbij zie ik een rots welke op dat moment onder water is over het hoofd. Een pijnscheut gaat door mijn voet, en die handdoeken mogen van mij op dat moment verdrinken. AUWWWW. Ik strompel terug naar de verdronken handdoeken, nou ja verdronken, dichterbij zie ik dat alleen Ko zijn handdoek schade heeft opgelopen. In eerste instantie durf ik niet onder mijn voet te kijken. Ik ben er van overtuigd dat mijn halve voet er aan de onderkant af is. Tja, op zulke momenten ben ik niet echt nuchter meer! Toch vat ik de moed op om te kijken, en de schade valt mee. 1 ontvelde teen. Bij gebrek aan beter gebruik ik de handdoek om het bloeden te stelpen, ja het bloed best wel hevig, dan maar een handdoek met bloed de rest van de vakantie. Terwijl ik zo aan het deppen ben ontdek ik een stuk vel dat ergens tussen mijn tenen bungelt. Ik sla het terug en ja het past precies over het ontvelde gedeelte. Later trek ik het er maar af, zo blijft er tenminste geen vuil tussen zitten.
Als Ko terug komt met de ijsjes vertel ik hem van mijn vrouwmoedige poging zijn handdoek te redden van de verzwelgende zee, en laat hem mijn oorlogs verwonding zien. We besluiten dat hij op pad gaat om pleisters te scoren, want ik wil nog wel in Zee kunnen en over het strand kunnen lopen en dat gaat niet zo goed met een open teen. Nee, dan blijft het halve strand aan mijn teen hangen.
Na ongeveer een half uur komt Ko weer terug, en wat blijkt? in heel Albefeira is geen pleister te vinden! Zal er dan nooit iemand gewond raken hier? Ben ik de enige sukkel hier die op zo'n onderwater rots gaat staan? Of verwachten ze hier gewoon van je dat je, je eigen pleisters mee van huis neemt?
Na een tijdje besluit ik toch maar een enorm risico te lopen door gewoon met ontvelde teen over het strand naar de zee te lopen en misschien nog wel gevaarlijker... de zee in te gaan. Owwww als mijn bloed nu maar geen haaien aantrekt!! Ja, zo als je leest ben ik echt wel een heel nuchter persoon!Om een uur of 3 houden we het voor gezien, anders verbranden we toch maar, en gaan we er uit zien als kreeften. Op de terug weg zoeken we nog maals naar een apotheek die op de strip moet zitten, maar wederom kunnen we hem niet vinden, dus kopen we maar een pet voor Ko.
'S avonds lopen we naar oud Albufeira en eten we wat op het plein, met de taxi gaan we terug naar Praia da Oura.

8 oktober

Om een uur of 9 pakken we de taxi naar de marina. De taxichauffeur die wij nu treffen staat vast en zeker geen model voor de doorsnee portugees. Ze zeggen dat de portugezen zo vriendelijk zijn, en juist dat straalt er bij hem nu niet vanaf. Omdat ik begrepen had dat er twee havens zijn, een oude en een nieuwe, probeert Ko onderweg nog een keer duidelijk te maken dat we naar de nieuwe moeten. De chauffeur reageert met een geirriteerd handgebaar: "domme toeristen, er is maar één marina.

Halverwege de rit die niet echt prettig is, die vent scheurt als een gek, komt Ko erachter dat hij de bevestiging van de boottocht is vergeten, en we moeten dus terug. Ik probeer nog voor te stellen om maar door te rijden naar de marina en daar dan een andere taxi terug te nemen. Ik wil namelijk erg graag uit deze taxi. Maar de chauffeur heeft door dat er wat mis is, en vraagt wat het probleem is. Dus leggen we gelaten uit wat de situatie is, en vragen de man om terug te rijden naar ons appartement. Hij lijkt er niet echt blij mee, jeetje zeg, we betalen er toch voor!

We zitten dus vast in deze dollemans rit. Al racend en andere auto's net niet rakend, scheurt de chauffeur ons terug naar ons appartement. Ko haalt snel het bonnetje en daar gaan we weer...
Op een gegeven moment rijden we 120 waar toch echt een bord met 50km staat. Heel even overweeg ik de man te vertellen dat we toch heel graag weer heel naar huis gaan straks, maar ik laat het maar bij de gedachte.

Opgelucht staan we eindelijk bij de marina. Nu maar hopen dat er inderdaad maar één van is. Het ziet er in ieder geval nieuw uit, en even later zien we de boot liggen waar we de tocht mee gaan maken, dus Ja, we zitten goed.

Na een minuut of 5 mogen we "boarden", en weer blijkt dat we te netjes zijn, en dat vooraan in een rij staan niet automatisch betekend dat je dan ook voor in de boot komt te zitten. Als dolle stieren vliegen de andere passagiers, en ik schaam me haast om het te zeggen, maar het zijn allemaal nederlanders, om ons heen en pikken de beste plaatsen in.

Puh, ik hoop dat ze allemaal lekker drijfnat worden, of misschien nog wel beter, uit de boot waaien. Helaas het gebeurt niet.

Tijdens het eerste gedeelte van de tocht blijk ik dus weer aan de verkeerde kant te zitten. Tijdens het tweede gedeelte van de tocht trouwens ook. Hoe lukt me dat toch steeds?

De kust is mooi en de grotten ook, maar doordat ik dus aan de verkeerde kant zit, lukt het me niet om mooie foto's te maken. Ja, van de zee, maar daarvoor zitten we niet in deze boot.

Na de kust bekeken te hebben gaan we volle zee op, op zoek naar dolfijnen. Nou ja, op zoek naar dolfijnen? Het is meer een half uur full speed over de oceaan, waarbij ik, omdat ik dus aan de verkeerde kant van de boot zit, bijna niet normaal kan ademen en ook niet vooruit kan kijken. Ik zit dus op de windkant.

Eigenlijk geloof ik dat dolfijnen verhaaltje niet zo, volgens mij is het gewoon een toeristtrap, zodat ze flink geld kunnen vragen voor dit tochtje over de oceaan. En ja, ze zullen vast wel eens een dolfijn tegen komen, maar dat is volgens mij meer geluk dan wijsheid.

Na nog een laatste rondje van de zaak gekregen te hebben, full speed naar de ingang van de haven (en hard gaat dat wel ja!) komen we weer terug in de haven.

Daar nemen we 2x een cappucino, de tweede keer met een stuk taart erbij. Hierna gaat we met een taxi terug naar Praia da Oura, wat trouwens gouden kust betekend.

Weer terug in ons appartement is het wat bewolkt en we twijfelen wat te gaan doen? Even later besluiten we om toch maar naar het strand te gaan, waar het weer heerlijk is.

'S avonds eten we weer bij Rancho het zelfde restaurant als de eerste avond. Daar loopt vanavond een schatje van een ober, die wat moeite heeft met het onthouden van de tafelnummers. Hij staat dus keer op keer met een bestelling bij de verkeerde tafel. Gelukkig kan hij er zelf ook steeds om lachen.

9 en 10 oktober

Deze beide dagen zijn strand dagen. Op 9 oktober gaan we eerst bij een strandtent ontbijten. Gisteren zagen we namelijk op een bord staan, dat een continental onbijt 4.25 kost dus daarvoor wilden we we het wel wagen. Wat er dus niet bij stond is dat de koffie en het vers geperste sap wat ze erbij aan bieden apart gerekend wordt, toen werd het ontbijtje dus 15 euro. Ach wat maakt het ook uit we zijn op vakantie en we hebben lekker buiten in het zonnetje aan het strand ontbeten. Wat wil een mens nog meer? Morgen nemen we gewoon broodjes mee en ontbijten dan echt op het strand. Mijn rampscenario is inmiddels ver weg gestopt, het weer is namelijk prachtig, heldere blauwe luchten en een heerlijke temperatuur, en dit op beide dagen.
We doen niet anders dan liggen, zonnen, luieren, dobberen op het luchtbed in de zee, en een boekje lezen. Dit is waar de vakantie voor bedoeld was. Helemaal niets doen dus. 's avonds slenteren we over de strip en eten wat in een restaurant. Poeh wat een vervelende vakantie zo! :)

12 oktober

Vandaag is de dag dat we weer naar huis gaan. Gisteren hebben we onze laatste heerlijke en alweer zeer zonnige strand dag achter de rug. De eerst volgende stranddag zal ongetwijfeld lang op zich laten wachten.
Als je me nu vraagt hoe was de vakantie, dan zeg ik: "lekker, mooi weer, veel zon, lekker aan het strand gelegen, gepoedeld, gegeten en verder weinig gedaan. Precies zoals de bedoeling was".
Als je me vraagt hoe was Portugal, dan zeg ik: "geen idee! De plaats Albufeira was heel erg toeristisch, te druk, te veel engelsen, te weinig sfeer. Het had volgens mij om het even overal ergens aan zee kunnen zijn in een zonnig land. Maar ik heb niet echt het Portugal gevoel gehad.
Het weer was schitterend, hoge temperaturen. Van de vriendelijkheid van de Portugezen heb ik eerlijk gezegd niets mee gekregen. Misschien waren we op de verkeerde plaats op het verkeerde moment (het na seizoen).
Op dit moment vliegen we ergens boven Frankrijk, nog een uurtje en dan zijn we terug op hollandse bodem.
Het eerste wat ik straks ga doen is de honden ophalen. Ik ben zo benieuwd hoe het gegaan is de afgelopen week. En ik heb ze ook best wel gemist.
En hoe zal het er thuis uitzien? Zullen de jongens zich een beetje gedragen hebben? Het was voor hun ook de eerste keer dat ze zolang alleen waren.
Nog eventjes en dan weet ik het allemaal.